Ruta graveolens A ruda é unha planta de porte erguido que se vai facendo leñosa a medida que medra. Pode chegar a un metro de altura.
As follas son pequenas, glaucas (verde grisáceo) e alternadas.
As flores son de coloración amarela.
É orixinaria da Europa mediterránea.
Ten un cheiro forte bastante desagradable. Por isto está colocada ao fondo, separada das outras aromáticas e pegada ao valado metálico
Foi moi utilizada no pasado ao longo da historia. Defendía e curaba o mal de ollo.
Era unha das herbas que se deixaban fóra na noite de San Xoán para logo lavarse con elas pola mañá.
Olliño! A ruda pode producir a algunha persoa alerxia na pel por contacto.
Propiedades: Medicinal. Axeitada para as menstruacións (infusión con unha culleradiña de ruda, máx. 2 veces ao día); tamén aumenta a resistencia dos capilares sanguíneos. As follas verdes ben machucadas utilízanse coma cataplasma para grans da pel (pónselle despois unha gasa por riba).
En menor medida é utilizada como condimentar e aromática.
O seu aroma é moi forte, mais resulta desagradable. Tamén é un bo repelente de insectos.
Na cociña pódese utilizar(en moi pequena cantidade) dando un toque entre picante y amargo (utilízase máis en Italia). Pódelle acaer ben ao vinagre ese amargor metendo un ramalliño de ruda na botella. Tamén se utiliza para licores caseiros. Solos: É moi resistente. Recoméndase solos un pouco alcalinos, ben drenados, permeables e secos, e ricos em materia orgánica.
Exposición: soleada
Poda: É recomendable no inverno, podendo ser intensa. Así colle mellor forma.
Reprodución: Prende ben por estaquiñas espichadas; tamén por sementes.
As follas son pequenas, glaucas (verde grisáceo) e alternadas.
As flores son de coloración amarela.
É orixinaria da Europa mediterránea.
Ten un cheiro forte bastante desagradable. Por isto está colocada ao fondo, separada das outras aromáticas e pegada ao valado metálico
Foi moi utilizada no pasado ao longo da historia. Defendía e curaba o mal de ollo.
Era unha das herbas que se deixaban fóra na noite de San Xoán para logo lavarse con elas pola mañá.
Olliño! A ruda pode producir a algunha persoa alerxia na pel por contacto.
Propiedades: Medicinal. Axeitada para as menstruacións (infusión con unha culleradiña de ruda, máx. 2 veces ao día); tamén aumenta a resistencia dos capilares sanguíneos. As follas verdes ben machucadas utilízanse coma cataplasma para grans da pel (pónselle despois unha gasa por riba).
En menor medida é utilizada como condimentar e aromática.
O seu aroma é moi forte, mais resulta desagradable. Tamén é un bo repelente de insectos.
Na cociña pódese utilizar(en moi pequena cantidade) dando un toque entre picante y amargo (utilízase máis en Italia). Pódelle acaer ben ao vinagre ese amargor metendo un ramalliño de ruda na botella. Tamén se utiliza para licores caseiros. Solos: É moi resistente. Recoméndase solos un pouco alcalinos, ben drenados, permeables e secos, e ricos em materia orgánica.
Exposición: soleada
Poda: É recomendable no inverno, podendo ser intensa. Así colle mellor forma.
Reprodución: Prende ben por estaquiñas espichadas; tamén por sementes.
Nenhum comentário:
Postar um comentário