xasmín

Aroma a xasmín...Ummm ...para moitos moi agradable; para uns, os menos, claramente desagradable.
Non todos somos iguais e ante os arrecendos e perfumes esta diferenza tamén se reflicte.

As follas do xasmín non son aromáticas, pero si o son as súas flores, que arrecenden fortemente; acentúase ese perfume ao darse no xasmín unha apretada floración.

Hai xasmín branco e amarelo. Os xasmíns amarelos destacan no inverno e resultan moi interesante para un período do ano escaso de flor e de cor..

Dentro dos brancos e aromáticos nós temos dúas variedades: o xasmín corrente ou mediterráneo (Jasminum officinale), tres pés ao remate do arrecendario, tralo valado de madeira do fondo; outros tamén recubrindo o poste de electricidade (cando conseguirá disimulalo?), existente á entrada do colexio, e no socalco de grava que hai ao lado.

O outro, o xasmín chinés (Jasminum polianthum), no xardín triangular, á beira do camiño de entrada. Os dous son difíciles de diferenciar, semellantes en folla e flor, tamén parecidos no arrecendo. A grande diferenza práctica témola no período de floración: abril-maio para o común e todo o ano para o chinés.

Será, será...

As plantas non sempre as coñecemos ben.

Dicíame Thais, este venres último, eu trouxen unha planta que poñía menta, pero é seguro coma esta, unha melisa.

Certo, a colaboración e participación das familias, moi interesante e coa que estou satisfeito, creoume problemas coa denominación de varias plantas: unhas por estar mal identificadas, outras por ser variedades complexas.

Aínda ando a darlle voltas a un tomiño, será o tomentelo normal, Thymus vulgare ou será o Thymus mastichina, o que me parece máis probable. Dentro das mentas tamén temos tres variedades distintas, ademais da híbrida menta piperita.

Algunhas veces chamámolas por un nome que non é...ou non debera ser tal. Outras veces, a mesma planta en cada zona ten un nome distinto e non resulta fácil entenderse.

E isto pasa en todas as linguas.

Por iso, ademais do nome vulgar, hai un nome científico que debía valer para todas as linguas; grande avance, mais... non... non sempre hai coincidencia:
a herba luísa conta con dous nomes científicos, Lippia citriodora ou Aloysia tryphila.



Quen non está ao tanto de isto ten unha boa lea montada!

Romeu

Rosmarinus officinale

É un arbusto aromático que pode chegar se non se poda aos 2 m.

Acepta ben o recorte e a poda polo que é usado tamén para formar sebes.

É unha das plantas aromáticas máis melíferas; existen incluso meles específicos de romeu. É a planta aromática preferida das abellas.

Existe outra variedade rastreira, pouco amiga de medrar cara arriba e que colga máis do que sobe; medra cara aos lados e sempre ao rente do chan: o romeu postrado (Rosmarinus of. postratus). Fai talmente como aquí ves; a man de Laura acubíllao docemente coma se fose un tarro no que pode asentarse e amosarse con seguridade.

Este romeu rastreiro nos últimos tempos é bastante utilizado en xardinería.
No noso arrecendario está á beira do romeu común.

Propiedades: Aromático, medicinal e condimentar. As súas follas, tanto secas coma frescas, dan sabor ás carnes e guisos. As súas flores azuis tamén se poden comer e serven para adornar ensaladas.

Solo: Indiferente ao tipo de terreo, pero sempre ben drenado

Exposición: Sol

Reprodución: Por estaca (bota raíces facilmente)

Rotonda

Ultimamente estannos enchendo as estradas de rotondas ou redondas; eliminan semáforos, reducen velocidade, distribúen o tráfico ... e adornan. Adornar...adornar... só o fan algunhas. Aquí o axardinamento aínda é escaso e nas redondas está a comezar.
En Francia, pola contra, van nisto ben por diante e algunha merecía un aparcamento ao lado para admirar. A ver quen é capaz de poñerlle unha pega á da foto! E aínda tiña máis elementos xeitosos.
A construción vexetal do medio da rotonda, parecido a un canastro ou hórreo noso, era un copia vexetal de unha edificación existente e emblemática para eles.
Esta monada está en Périgueux, capital do Périgord e ás beiras do río Dordoña.

Unha chulada!

Curan... case todo

Botándolle unha ollada aos valores das planta aromáticas, un queda pampo. Teñen unha morea de utilidades; mais desgraciadamente non as teñen todas. E isto é o corrente entre as herbas aromáticas e medicinais.

Estas herbas do noso arrecendario teñen grandes utilidades para a nosa saúde, á altura de moitas das medicinas de farmacia; mais, ás veces, non queda máis remedio ca ir ao hospital e...mesmo pasar polo quirófano. Isto foi o que lle ocorreu a Laura: xa ingresou no hospital dúas veces con síntomas semellantes aos de agora, pero os médicos non estiveron finos. Tentaron curarlle o mal que non tiña! E... tivo que volver por terceira vez, máis grave. Menos mal, vaise encamiñando.


Recupérate axiña... e ben, Laura! Envíanos un comentario dende aí, dende o hospital, cheo de esperanza.

Veixelas, celindas e espíreas gardan os altos

A primavera asentouse entre nós e vén de floración adiantada. Claro, a primavera é gratis; é de balde toda esta regalía de cores e bos cheiros.

As espíreas (Spiraea x van houttei), as veixelas (Weigela florida) e as celindas ou xiringas (Philadelphus coronarius) dominan o alto do terraplén entre os dous campos; unha grevillea (Grevillea juniperina), de rara flor vermella, con follas picudas, remata o conxunto en terreo máis inhóspito no que a pedra aflora no chan. Forman unha matogueira florida moi chamativa; as cores brancas, rosas e, en menor medida, vermellas aportan colorido á vista.
A flor da celinda, branca e con forte arrecendo a azahar, regálanos o complemento aromático para o noso nariz.
Neste tempo tamén cheiran fortemente a azahar e mel as diminutas flores do pitosporo de Queensland -Australia, Pittosporum undulatum, e as do pitosporo de Nova Celandia, Pittosporum tenuifolium.