Feliz

Feliz.
Feliz cada vez que chega un 30 de xuño.
Só este 30 do ano é que...non sei eu ben, pero ten un aquel...que outros días non teñen. Nada. Nin comparación.

Mais este ano non veu de todo feliz: despedidas, xente que un quere e da que se aparta...

O manxerico en Portugal

Foto: Zwigmar

O manjerico (Ocimum basilicum minimum), a "erva dos namorados", é a planta mais popular das festas de S. João tanto no Porto coma en Braga. Algo semellante ocorre coa de Santo António en Lisboa.

É a planta dos namorados ou dos que desexan namoro.

Véndense en tarros dándolle unha forma redondeada. No testo cravan unha bandeiriña na que escriben unha copla ou "quadra" alusiva ás súas calidades, ao San Joao, á festa cos amigos ou ao namoro.

"Ó meu rico Sao Joao, eu gosto de ti assim: a sardinha a pingar no pao e os amigos juntos de mim!!" Olla o meu manxerico, de idea ben orixinal, un cheiriño ben lindo, forma feita sen igual.

A que ben cheira, pois entón, o manxerico fenomenal; cheira a imaxinación vida de quen é habitual

A noite de San Xoán celébrase moito no norte de Portugal, no Minho; celébrase máis aínda que aquí: sardiñas asadas, viño verde, festa popular toda a noite, regalo do manxerico coa correspondente "quadra", o allo porro a pasar polo nariz... Ben, o allo porro xa comeza a escasear e vai sendo substituído para a ocasión polos marteliños de plástico a bater nas cabezas, sexan meniños ou maiores, coñecidos ou non.

Algo distinto, potente e moi vivo para a noite máis pequeniña.
É aí, a un paso.

Endemismo no arrecendario

Thymus mastichina

Xa está; despois de moitas voltas e comprobacións, as flores acabaron de "cantar": temos un endemismo no noso arrecendario.

Ás veces as cousas xorden e veñen dadas. Así, sen querer.
O tomiño maior, ese que aparece acompañando a Gabriel, de 5º, na foto, é un endemismo ibérico, existente só en Portugal e España. Tamén en Galiza.

É verdade, temos un "Thymus mastichina".

Este veu da comarca do Sayago, no suroeste de Zamora. Unha terra con moito granito (este tomiño dáse mellor nos terreos silíceos ca nos calcarios) e con fermosos portóns tradicionais (alí tamén cada vez xa quedan menos).

Festa da Rosa

Neste mes no que as herbas medran por todos os lados, Mos adica un día á rosa.

Rosas con formas bonitas e rosas co mellor arrecendo.
Ai, que pena! Cando queremos máis arrecendo temos que perder un pouco na forma.
Éche o que hai!


Esta noite en Ponteareas, Gondomar, O Porriño...toca traballar (en Bueu e Ares farano pola mañá).

Noites longas de dispoñer polo chan os mellores tapetes floridos. Follas e pétalos (os de rosa este ano andan escasos) conformando un cadro para un momento.

Arte efímera.

Unha árbore para aquí deixar

Xacarandá (Jacaranda mimosifolia)

Unha árbore para deixar aquí, por nós, que imos fóra;
mais aquí, chantada na terra, deixa para sempre a marca da nosa ausencia, que xamais será de todo.

Árbore delicada, nativa do Brasil e de nome brasileiro,
temerosa das xeadas (as "neves" invernías ditas en Mos),
de fermosa e espectacular floración azul (ou azul violácea), en xuño.

Nós recitámoslle un poema moi axeitado para o momento.



Escoita (podes ler en alto):

Árbore,
cando eu marchar has aquí ti quedar.
Has de ver pasar outras xeracións.
Has de oír as cancións
De outros nenos, outras Primaveras.
A carón túa, meu fillo, hei de soñar
as miñas antigas, ilustres quimeras.

Árbore,
Cando eu marchar, has de falar
de min, que te plantei.
E, en cada ramallo novo que brotar,
Serás un xesto meu a perdurar:

- Por ti, de todo,

xamais marcharei …

Francisco Bugalho (adaptación miña )

A 2ª enquisa dixo

Feita a visita da maioría dos grupos ao arrecendario e despois de ter cheirado a gusto

o noso centro aclama á herba luísa como a principal preferida.

En segundo lugar quedaron as mentas (sobre todo o poexo e a menta piperita).

Deseguido, e por esta orde, o tomiño alimonado, a lavanda, a nébeda, o pelargonio aromático,o tomiño, a melisa, o romeu, o fiúncho, incenso, ourego, tromentelo...

A aromática que menos votos recibiu foi a xarxa (a salvia), aínda que cómpre anotar que a santolina foi denostada por moitos dos visitantes que a quixeron mandar para o fondo do recinto escolar a acompañar a ruda, dado, para eles, o seu cheiro tamén desagradable.